17شهریور تکرار عاشورا و میدان شهدا تکرار کربلا و شهدای ما تکرار شهدای کربلا و
مخالفان ملت ما تکرار یزید ووابستگان او هستند.
امام خمینی (ره)
مقدمه
دولت جمشید آموزگار که از نخستین روزهای زمامداری، سیاست تحمیق مردم را پیش
گرفته بود و می خواست با همان سازمان های امنیتی موجود، بحران ها را پشت
سر بگذارد و رژیم را حفظ کند، نتوانست در برابر امواج توفنده ی انقاب اسلامی پایداری کند.
تظاهرات مردمی و راهپیمایی های عظیم، روز به
روز گسترش می یافت و مراکز فساد، قمارخانه ها وکاباره ها مورد هجوم مردم
قرار می گرفت و اعتراضات مردمی علنی تر می شد. به دنبال شکست کابینه
آموزگار و ناتوانی دولت در پاسخگویی به استیضاح نمایندگان مجلس فرمایشی
شورای ملی در خصوص حادثه سینما رکس آبادان و قاطعیت انقلابی مردم در
پیشبرد خواسته هایشان، پس از یک سال در چهارم شهریور 1357، مجبور به
استعفا شد و مهندس جعفر شریف امامی که از رجال مشهور وابسته رژیم که 15
سال رئیس مجلس سنا و در سال 1339، نخست وزیر بود، به قصد کنترل اوضاع، از
طرف شاه مامور تشکیل کابینه شد. نقشه امریکا این بود که با این تغییر و
تحول تا حدی از خشم و نفرت عمومی بکاهد. شریف امامی برنامه دولت خود را
براساس آشتی ملی و احترام به روحانیت قرار داد و با آزادی 237 نفر از
زندانیان سیاسی و تعطیلی قمارخانه ها و کازینوها تلاش کرد خود را مردمی
نشان دهد. ولی این ترفندها کارساز نشد و همان روز که مصادف با شهادت مولای
متقیان علی (ع) بود ، تظاهرات و برخوردهای خونین ادامه یافت
در
پنجم شهریور تظاهرات گسترده مردم در شهرهای قم، تهران و ... ادامه پیدا
کرد و ده ها نفر نیز به شهادت رسیدند. رژیم شاه در یک عقب نشینی آشکار،
تقویم شاهنشاهی را که چندی پیش (سال 1354) رسمی کرده بود، مجدداً به تقویم
هجری شمسی مبدل ساخت.
در ششم شهریور 1357 امام خمینی (ره) خطاب به
ملت پیامی منتشر کرد و نسبت به حیله های دشمنان اسلام و تعویض مهره ها،
تغییر تقویم و ... اعلام خطر نمود:
در این موقع حساس تاریخ ایران،
شاه به وسیله کارشناسان خود دست به توطئه خطرناکی زده است که با اندکی
سستی و تغافل، ملت ایران باید از به دست آوردن آزادی و استقلال و حقوق بشر
مایوس شود و خود را برای همه نوع اختناق و شکنجه و قتل و غارت مهیا کند و
اسلام باید از احکام نورانی خود چشم بپوشد... .
... ملت ایران بداند
که در لب پرتگاهی است که با اندکی غفلت، سقوط می کند و تمام زحمات و رنج
های چندین ساله او پایمال می شود و تا آخر روی سعادت نخواهد دید و در نزد
خدای متعال مسئول است... .
سیزدهم شهریور(عید فطر) برگزاری راهپیمائی بزرگ در تهران
اختناقی که رژیم از سال ها قبل ایجاد کرده بود، در یکی ، دو ماه اخیر به
اوج خود رسیده بود، اما پیگیری ادامه نهضت از طرف امام (ره) و روحانیت
معظم، در روز عید فطر آن سال تجلی نمود و مردم در شهرهای خمین، تهران، قم،
کرج و ایلام و دیگر شهرها پس از برگزاری نماز عید به حرکت در آمدند و
شعارهای کوبنده بر ضد رژیم سر دادند و بزرگ ترین راهپیمایی ها در تهران
با شرکت نزدیک به یک میلیون نفر برگزار شد و روزنه امید پیروزی و نقطه عطف
تاریخ سازی را در نهضت اسلامی پدید آورد. تظاهر کنندگان با مشت های گره
کرده و فریادهای کوبنده خواستار برکناری رژیم شاهنشاهی و تاسیس حکومت
اسلامی شدند.
راهپیمایان در تهران با ابراز محبت به سربازان و
بوسیدن آن ها خواستار پیوستن ارتش به ملت شدند. امام خمینی (ره) به مناسبت
این راهپیمایی، اعلامیه ای منتشر و خطاب به ملت ایران فرمودند:
مردم
مسلمان ایران به دنبال برگزاری نماز عید، دست به عبادت ارزنده دیگری زدند
که آن فریادهای کوبنده علیه دستگاه جبار و چپاولگر برای به پا داشتن حکومت
عدل الهی است که کوشش در این راه از اعظم عبادات است وفدایی دادن در راه
آن سیره انبیا عظام خصوصا نبی اکرم اسلام و وصی بزرگ او امیرمومنان
است... .
ملت
عظیم الشأن ایران! نهضت خود را ادامه داده و هرگز سستی به خود راه ندهید
که نمی دهید. مطمئن باشید به امید خدا پیروزی و سرافرازی نزدیک است.
امام خمینی (ره) در این اعلامیه ارتشیان را برادران خود خوانده و خواستار احترام بیشتر به آنان شدند و فرمودند:
...
ای سربازان غیور که برای وطن و کشور خود فداکاری می کنید، به پا خیزید،
ذلت و اسارت بس است، پیوند خود را با ملت عزیز استوارتر کنید... .
تظاهرات روز عید فطر زمینه ای برای تظاهرات 16 شهریور گردید. در این روز
راهپیمایی بزرگ تهران انجام شد. ابتدا ماموران کوشش کردند که جلوی
راهپیمایی را بگیرند و چون توفیقی نیافتند خود نیز به دنبال جمعیت به حرکت
در آمدند.
راهپیمایی و تعطیل عمومی شانزدهم شهریور به واسطه اعتراض
مردمی به جنایات رژیم و کشتار مردم در روزهای پیشین بود . ماموران رژیم از
شب قبل در میدان های مهم شهر مستقر شده و آماده هرگونه درگیری با
تظاهرکنندگان بودند. حرکت از قیطریه آغاز شد و به طرف میدان آزادی ادامه
یافت. در این راهپیمایی شعارهای خمینی رهبر ماست، ایران کشور ماست، برادر
ارتشی چرا برادرکشی، مسلمان به پاخیز برادرت کشته شد شنیده می شد و عکس
هایی از امام(ره) برفراز دست ها مشاهده می گردید. و در بین مردم اعلام شد
که صبح روز بعد (جمعه 17 شهریور) در میدان ژاله ( میدان شهدا فعلی ) تجمع
صورت خواهد گرفت.
جمعه سرخ یا 17شهریور-اعلام حکومت نظامی وقتل عام مسلمانان
در
اولین ساعات جمعه 17 شهریور سال 1357، ارتشبد غلامعلی اویسی از رادیو
اعلام حکومت نظامی کرد و اطلاعیه فرمانداری نظامی را به شرح زیر قرائت کرد:
1-
دولت شاهنشاهی ایران به منظور ایجاد رفاه مردم و حفظ نظم از ساعت 6 صبح
روز جمعه 17 شهریور 1357، مقررات حکومت نظامی را به مدت 6 ماه در شهرهای
کشور اعلام می نماید.
2- این جانب (ارتشبد اویسی) به سمت فرماندار نظامی تهران و حومه منصوب گردیده ام.
3-
ساعات منع عبور و مرور از ساعت 21 تا 5 صبح روز بعد تعیین می گردد... .
براساس اطلاعیه شماره سه فرمانداری نظامی اجتماع بیش از دو نفر در تهران
ممنوع اعلام گردید.
مردم تهران که از حکومت نظامی اطلاع نداشتند،
پیش از ساعت 6 صبح و پس از ادای فریضه نماز برای چهارمین روز متوالی، از
خانه ها بیرون آمده و سیل آسا روی به خیابان ها آوردند. مرکز تجمع آنان
میدان ژاله (میدان شهدای کنونی) بود، همین که مردم به خیابان ها رسیدند،
ناگهان با دیدن تانک ها و زره پوش های نظامی و ماموران مسلسل به دست حکومت
نظامی غافلگیر شدند.
مردم
بدون اعتنا به سربازان به حرکت خود ادامه دادند. همگان در دل احساس نوعی
شجاعت و از جان گذشتگی می کردند. از خیابان های اطرف سیل انبوه جمعیت با
سردادن شعارهای انقلابی به سمت میدان ژاله در حرکت بودند.
ماموران
مسلح، پس از چند بار اخطار از زمین و هوا جمعیت را هدف رگبار مسلسل قرار
دادند. فریاد الله اکبر و لااله الالله همه جا را پر کرد. جمعیت وحشت زده
و هراسان به هر سمتی می دویدند، تا مامنی برای خود پیدا نمایند و گروهی
روی زمین دراز کشیده بودند و رگبار مسلسل ها اجازه حرکت به ایشان نمی داد.
ضجه
و ناله و فریاد با صدای گلوله در هم آمیخته بود و بوی خون و دود و باروت
همه جا به مشام می رسید. با نزدیک شدن ظهر به تدریج میدان ژاله که اینک
واقعا به میدان شهدا تبدیل گشته بود در هاله ای از سکوت مرگبار فرو رفت.
در حول و حوش میدان آنچه به چشم می خورد، جنازه شهیدانی بود که در صحنه
نبرد نابرابر همچنان باقی مانده و خون هایی که هر گوشه ای از میدان را
گلگون کرده بود.
رژیم تعداد کل شهدای 17 شهریور را 58 نفر و مجروحان
این فاجعه را 205 نفر اعلام داشت و تجمع گسترده و عظیم مردم تهران را نقشه
خارجی اعلام کرد.
شمار دقیق قربانیان مظلوم حادثه 17 شهریور در
میدان شهدا و خیابان های اطراف، هیچ گاه مشخص نگردید، لیکن، این رقم از
چهار هزار نفر افزون تر بود و یکی از بزرگ ترین فجایع تاریخ انقلاب در
جمعه سیاه اتفاق افتاد.
پیام امام خمینی(ره)به مناسبت کشتار بی رحمانه مردم تهرانامام
(ره) فردای هفدهم شهریور، با ارسال پیامی به ملت شریف و شجاع ایران، ضمن
ابراز هم دردی با ملت، کشتار وحشیانه را محکوم نمودند و دولت آشتی ملی را
دولتی تحمیلی و غیر قانونی اعلام کردند.
امام (ره) در گوشه ای از پیام خود فرمودند:
...
چهره ایران امروز گلگون است و دلاوری و نشاط در تمام اماکن به چشم می
خورد، آری این چنین است راه امیرالمومنین علی(ع) و سرور شهیدان امام حسین
(ع).
ای کاش خمینی در میان شما بود و در کنار شما در جبهه دفاع برای
خدای تعالی کشته می شد... باید علما و روشنفکران ملت در زیر چکمه دژخیمان
خرد شوند تا کسی خیال آزادی به خود راه ندهد. شما ای ملت محترم ایران که
تصمیم گرفته اید خود را از شر رژیم شاه خلاص گردانید و در رفراندمی که در
سوم و چهارم شوال در برابر ناظران سراسر جهان انجام دادید، به دنیا نشان
دادید که رژیم شاه جایی برای خود در ایران ندارد...
منبع : www.tebyan.com
